علی (ع)

همیشه وقتی اسم حضرت علی(ع) میاد، یاد علامه امینی می افتم ... شنیده بودم علامه وارد حرم حضرت علی (ع) که می شدند ...... میگفتن: اول مظلوم عالم ... و بعد کلی گریه می کردند ... همین یه عبارت براشون کافی بود .... نیازی به هیچ روضه و ذکر مصیبتی نداشتند ...  انگار تمام روضه های عالم در این جمله جمع شده اند .... و انگار همین یک جمله کافیه که اشک رو از کنار چشمان آدمی روان کنه ... انگار فقط اسم «علی» برای تمام روضه های دنیا کافی است ... سوزی توی این اسم است که دل آدم رو می سوزونه ... انگار خود این اسم بوی مظلومیت می دهد ...

علی (ع) و ایتام ... که انگار این دو اسم به هم گره خورده اند ... همیشه یکی آن دیگری را به یاد آدم می آورد و  اینکه علی(ع) که در آخرین لحظات عمرش، به ایتام سفارش می کند ... و ما که فکر می کنیم اگر به فقیر و یتیمی کمک می کنیم از بزرگی و خوبی ماست .... حواسمون نیست که ما مالک چیزی روی زمین نیستیم که اون رو بذل و بخشش کنیم ... حواسمون نیست خدا حواسش به همه هست ... روزی هیچ کس رو یادش نمی ره ... حواسمون نیست اگه کسی سفره اش بی روزی مونده شاید تقصیر از ماست که یادمون نرفته روزی اونا رو که خدا توی سفره ی ما گذاشته بهشون برسونیم  ...

گاهی فکر می کنم ما اصلا حواسمون به چی هست ؟!! ... حتی اگر حواسمون به خودمون هم بود ... جور دیگری زندگی می کردیم ... ما حتی حواسمون به خودمون هم نیست که خدا توی زندگیمون گم شده ... کم رنگ شده ...

_{*شما هم متوجه شدید چقدر زمان داره زود میگذره ... انگار آدم ثانیه ها رو جلوی چشماش می بینه که دارن می دوند؟!!}

_{* شما هم متوجه شدید که بوی معنویت در جامعه کم شده ... انرژی فضای معنوی توی جامعه کم رنگ شده ... انگار خلوص آدمها یه جوری شده که حس معنویت کم شده ... ؟!!}