دلتنگی

یکی از دلتنگی های عمیق من در زندگی، دلتنگی برای تهران قبل از سال 85 هست. تهرانه قبل از این همه شلوغی ... اینقدر دلم تنگه که الان که هر چند ماه یکبار میبینمش فقط غصه میخورم و یاد گذشته میوفتم ... یاد شهری که توش متولد شدم و سالها زندگی کردم، درس خوندم، کار کردم، تجربه کردم، گریه کردم و خندیدم ... یاد شهری که یه زمانی عادت داشتم ساعتها توی کتابفروشی ها میدون انقلابش راه برم و خسته نشم  و یا بارها و بارها از میدون تجریش تا ونک رو پیاده بیام و کلی لذت ببرم ...

خیلی خیلی دلم تنگه برای اون تهرانی که اینقدر شلوغ نبود که آرزوهای آدم رو به اندازه ی پیدا کردن یک جای پارک، کوچک کنه ... برای اون تهرانی که هواش اینقدر تمیز بود و آبی و بدون ساختمانهای خیلی بلند، که آدم مجبور نبود برای دیدن قله البرز بره طبقه ششم به بالای ساختمانهای بلند... برای تهرانی که پر از پیکان بود، پیکانهای رنگ و وارنگ ... برای تهرانی که هوای دربند و درکه اش خستگی یه هفته آدم رو به در میبرد نه حالا که پر از رستورانهای رنگ و وارنگه ... برای تهرانی که اینقدر پل و تونل نداشت که آدم وقتی میخواد به جایی برسه مجبور باشه هزار بار دور بزنه ... برای تهرانی که مجبور نبودی برای رفتن از جایی به جای دیگه اش حداقل دو ساعت توی راه باشی ... برای تهرانی که من یه زمانی عاشقش بودم و از زندگی توش نهایت لذت رو میبردم و الان فقط غصه ی اون روزا می خورم و یاد خاطراتم میوفتم ... 

_{* زندگی اینقدر عجیب و سریع میگذره که آدم مات میمونه ... وقتی بیست تا بیست و پنج سالگی رو میگذرونی هیچ وقت فکر نمیکنی یه زمانی این روزها برات خاطره میشه ولی همین که از بیست و پنج سالگی میگذری یواش یواش باور می کنی که زندگی به طرز عجیبی سریع داره میگذره ...}

_{* سرعت گذران زندگی هر روز بیشتر بهم ثابت میکنه که هیچ چیزی اینقدر ارزش نداره که با خدا معاوضه اش کنی ...}

_{* اگه خوب دقت کنیم خیلی خوب حس خواهیم کرد که همه چیز در زندگی یه پایانی داره به غیر از خدا ... امیدوارم معامله ی اشتباه نکنیم ...}