از خداییم

 

همیشه وقتی آیه­­ی «انا لله و انا الیه راجعون» را می­شنیدم و یا می­خواندم متاثر می­شدم ... گویی که همیشه بوی رجعتی می­آمد .... بوی از دست دادنی .... بوی جای خالی کسی .... کمی عمیق­تر که به این آیه فکر کردم ... انگار که به وجد آمدم ... انگار شوری در من به پا شد ... ما «انا لله» هستیم .... مگر می شود؟ .... ما از خداییم ... ما؟ .... مایی که همه جور ناسپاسی و غفلت زدگی از او همیشه همراهمان است ..... مگر بزرگترین از این هم می­شود ... که ما از خدا باشیم .... احساس امید به آدمی دست می­دهد .... احساس بزرگی واقعی .... احساس از خدا بودن  ......

«و انا الیه راجعون» ..... و به سوی او باز می­گردیم .... مگر وعده­ای زیباتر و  امید بخش­تر از این هم وجود دارد ؟ ..... انگار که ما از خدا بوده­ایم و از او جدا شده­ایم و حال به سوی او باز می گردیم ..... چه چیزی مسرور کننده­تر از این وجود دارد .... به سوی خدایمان باز میگردیم ....

حال که فکر می­کنم .... می­خواهم بدانم کجای کارمان می­لنگد که از بازگشتن به سوی اویی که از خودش هستیم می­هراسیم .....  به خدایی که عشق مطلق است .... به اویی که اله العاصین است و ملجاء المطرودین ...... دلیل المتحیرین است و انیس من لا انیس له ....

* در وبلاگ دوستی خواندم ....  گاهی آنقدر گرم رفتن هستیم... که فراموش می کنیم در حال بازگشتیم  ... بازگشت به سوی او ....   

* کاش باور میکردیم خدا بسیار بسیار مشتاق و منتظر ماست ....   

* کاش خدا را به همین سادگی ها از دست نمی دادیم ....  

*کاش دنیا اینقدر به دستهای ما نچسبیده بود ....  

*کمی درگیر پایان نامه ام ... کمتر می نویسم و می خوانم ....