من

 

کاش یادمان می ماند اولین کسی که در محضر کبریایی خداوند گفت «من»، شیطان بود ... گفت من و از آنچه خدا خواست سرباز زد و خواست «منِ» خود را انجام داد ... و گناه از آنجا شروع شد ... از وقتی که «من» زاده شد ...

چه ماهرانه گناه، خود را پشت «من» پنهان می کند و ما نمی فهمیم ..... نمی فهمیم  وقتی می گوییم «من» شیطان چقدر خوشحال می شود ... انگار او را صدا کرده ایم ...

وقتی می گوییم «من» ، منی که پشتوانه اش خدا نیست ... یعنی من و شیطان ... به همین سادگی ... وقتی به یاد خدا نباشیم حتما شیطان به یاد ما می افتد ....آن وقت این ماییم که می خواهیم ... بی آنکه خدا را در ورای آن دیده باشیم ...

و تمام بندگی ... یعنی منِ تو در منِ او غرق شود ... یعنی آنی را بخواهی که او می خواهد ... و این عین عزت ... که تمام عزت آدمی همین بندگی خداست ...

به فرموده جناب شیخ رجبعلی: اگر چشم برای خدا کار کند می شود عین الله و اگر گوش برای خدا کار کند می شود اُذُن الله و اگر دست برای خدا کار کند می شود یدالله تا می رسد به قلب انسان ، که جای خداست که فرموده اند: قلب مومن عرش خداوند رحمان است.

کاش یادمان می ماند مبدا تمامی گناهان آدمی همین «من» است که اگر هر کسی این «من» خود را با خدا کوک می کرد ... بهترین های این دنیا و آن دنیا از آن او می شد ... و صد حیف که ما همیشه چقدر خودمان را ارزان می فروشیم ... به نامی و نگاهی و غیبتی و سخره ای و ...

کاش یادمان می ماند ... که او« هو الاول و آخر» است ... کاش یادمان می ماند این دنیا یک روز تمام می شود ..

* _{یادت باشد همیشه باید غمی گوشه دلمان باشد ... که البته اگر حواسمان به دلمان باشد می بینیم که این غم همیشه هست و ما هم همیشه به روشهای مختلف از آن فرار می کنیم ... بی آنکه علت واقعی را بیابیم ... که این غم دلیل زیبایی دارد ... اینکه اینجا جای ما نیست ... اینکه دلمان برای خدا تنگ است ولی نمی فهمیم ... همین ...}