سفر

چقدر سفر کردن به آدمی یاد می دهد ... اینکه با یک چمدان از خونه ی خودت راه میوفتی و هر چه داری رو پشت سر می گذاری و به جلو نگاه می کنی .... میفهمی یه روزی بالاخره همه چیز رو می ذاری و میری ... فقط به اندازه یه چمدون می تونی با خودت ببری  ... سفر کردن، رفتن رو به آدم یاد میده ... رفتن و جا گذاشتن خونه و هر آنچه که اونجا دوست داری ... برای همینه سفر رفتن همیشه یه غربتی با خودش داره حتی اگه به جای بسیار آشنایی هم سفر کنی ...

آدم وقتی مسافرت می ره تازه می فهمه اینکه اینجا مسافره یعنی چی ... مخصوصا اگه مسافرت طولانی باشه ... وقتی از یک مسافرت طولانی بر می گردی خونه، تازه می فهمی بالاخره یک روز به خونه اصلی خودت برخواهی گشت ... اینکه همه ی جاده ها بالاخره هر چقدر هم که دور باشند باز هم به خونه اصلی آدم بر می گردند ... وقتی هم که بر می گردی انگار هیچ وقت مسافرت نبودی .... چقدر دلم برای اون لحظه میسوزه که توی خونه ی اصلی خودمون حسرت می کشیم که چرا اینقدر توی مسافرتمون خدا رو فراموش کردیم ... چه خوب آیت الله بهجت میفرمایند: وقتی که روح انسان به عالم دیگر رفت، می فهمد این همه تشریفات در دنیا لازم نبود.

خدایا نگذار راهها رو اشتباه بریم، نذار این مسافرت کوتاهمون رو با خونه ی اصلیمون اشتباه بگیریم ... خدایا خودت مراقبمون باش که تو خیر الحافظینی ...

* آیت الله بهجت یک شب بعد از نماز فرمودند:

« اگر سلاطین عالم می دانستند که انسان در حال عبادت چه لذتهایی می برد، هیچ گاه دنبال این مسائل مادی نمی رفتند...»