کفش

 

کفش ته مانده ی تلاش آدمی است در راه انکار هبوط... 

تمثیلی از غم دورماندگی از بهشت. 

_{* این عبارت را بسیار دوست دارم... وقتی کفش می پوشیم و نمی گذاریم پاهایمان زمین را حس کنند.. همین می شود که متوهیم که در بهشت زندگی می کنیم... اگر گاهی کمی با پای برهنه روی زمین راه می رفتیم این مستی بی ریشه از روحمان رخت بر می بست و می فهیدیم که اینجا زمین است و به قولی .... راس کل خطایا...}  

_{*  از کتاب اتاق آبی- اثر ناتمام سهراب سپهری}