روز تولد...

 

تولد هر انسان نشانه ای است از خالقیت خالق و  بهانه ای است برای ادامه زندگی ..... و روز تولدمان را جشن میگیریم که پا به این کره خاکی گذاشته ایم ........ و اما مگر هبوط از بهشت به این کره خاکی فانی شادی هم دارد ............ مگر انسانی که از خدا جدا شده و از بهشت رانده شده می تواند در این خاکدان دوری معشوقش را تحمل کند ..... که پروردگار نام ما را  از آن جهت انسان نهاد که می دانست که پیشه مان فراموشی است و همه چیز را فراموش می کنیم حتی خالقمان را ...... که می دانست روزی باید هزار هزاران بهانه به دستمان بدهد تا به یادش بیوفتیم .... تا بدانیم از کجا به کجا آمده ایم ..... مقصدمان کجاست .... ولی انگار این زمین، خاکی دامنگیر دارد .... که انگار هر کس که نان و نمکش را خورد پا بندش می شود ...... و انگار که یادمان می رود به دنبال چه به این سرای آمدیم ....  کاش روز تولدمان را بهانه ای قرار دهیم تا به اصل مان برگردیم ..... تا تصمیم بگیریم یک روز  از این کره ی خاکی و مادی دست بشوییم و به دنبال او برویم ..... کاش روز تولدمان یادمان بیاندازد قرارمان این نبود که اینجا بمانیم ..... کاش روز تولدمان روز تولد عهدمان با خدا باشد ...... که عهد ببندیم بندگی کنیم ..... که عهد ببندیم راه رسیدن به او را استوارتر و با ثبات تر قدم برداریم ..... که عهد ببنیدیم به کمتر از او قانع نشویم ..... کاش ..... 

_{*امروز روز تولدم هست .....} 

_{*کاش هر سال تولدمان شبیه گذر از یکی از این حلقه های گل در مسیر رسیدن به خدا باشد ...}  

_{*دلم می خواهد بارها و بارها به خودم یادآوری کنم که مقصد جای دیگری است .... که حواست باشد ....... که به کمتر از خدا راضی نشوی که باخته ای ...... که زمین راه رسیدن به آسمان است .... و مراقب باش در چاه آن نیوفتی .....}