رنج...

 

چه خوب شهید آوینی این کره ی خاکی را سیاره ی رنج نام می نهد ..... و میگوید رنج مفتاح الخزاین غیب است و نه عجب که راه حق محفوف در بلایا و دشواریهاست ...... که خدا خود نیز در قرآن گفته است .... ما انسان را در رنج آفریده ایم* ...... و ما آدمیان که همیشه از رنج گریزان بوده ایم ..... همین رنجی که آدمی را رشد می دهد و تا  اعلی علیین بالا می برد ....

که اگر در این زمین احساس خوشبختی همیشگی داشته باشی ..... انگارکه هبوطت از بهشت و از پیش خدای را فراموش کرده ای ..... مگر نه اینکه بزرگی آدمها به بزرگی غم هایی است که در دلشان است ..... که اینکه  فقط غم خوشان را دارند و یا اینکه غم خوار دیگران هم هستند .... که آیا غم بزرگ فراق از معشوق ازلی و ابدی را فراموش کرده و سرمست خوشی های این دنیا شده اند و یا همیشه غمی در گوشه ی دلشان هست هر چند که نشانش نمی دهند .... 

و باز حرف شهید آوینی یادم می آید که .... رنج آوردگاهی است که جوهر وجود انسان را از غیر او جدا میکند ..... و این همه رنج که ایوب، یعقوب و یوسف و ..... در این زمین کشیدند .... نشان از  این دارد که خاک این خاکدان را انگار با رنج در آمیخته اند .... که آدمیان هرچه عمیق تر غمهایشان ژرف تر ......

و خدا که بهترین پاداشها را به صابران می دهد ..... ان الله مع الصابرین ....

_{*انا خلقنا الانسان فی کبد .... آیه4 ...... سوره بلد ...}   

_{*انگار ته مزه­ی این دنیا همیشه تلخ است ....}   

_{*به قول شبگرد: مدام غمی در من قدم می زند ....}