ما آدمها ...

نمی دانم مردمان امروز چرا خود را متمدن تر از مردمان دیروز می دانند ... انگار همین که پوششی از تکنولوژی روی خود کشیدند  و اهلی شهر شدند و رستوران و شهربازی و تلویزیون و سینما و هزار رنگ و لعاب و سر و صدا برای خودشان درست کردند ... فکر کردند می توانند شباهت وافر خود را با اقوام گذشته پنهان کنند ... و یا شاید حتی می خواهند بدتر بودن خود را بپوشانند ... هر چه در دور و برم میبینم و می شنوم همه حکایت از همان جاهلیت اخری دارد که خدا در قرآن گفته ... همان توحش ولی در قالب لباس میش ... حمله به غزه و سوریه و عراق و پاکستان و مالی و .... استعمارگری همیشگی فرانسه و بریتانیا و امریکا و ... انگار ما آدمها قرار نیست آدم شویم ... فقط بلدیم لباس تنمان را شیک و زیبا کنیم .. انگار نه انگار که روحی درون این تن قرار دارد که آمده ایم به این دنیا تا آن را پاک و مطهر سازیم ... و برگردیم پیش خدا ...  نمی دانم ما آدمها دنبال چی می گردیم که به داشته ی خودمان هیچ وقت دلخوش که هیچ، راضی هم نبوده ایم .. چرا دنیا هیچ وقت آرام نمی گیرد ... چرا آدمها همیشه ادای کمک کردن بهم را در می آورند ولی در اصل دارند به ضرر یکدیگر رفتار می کنند ... چرا سازمان ملل به آن بزرگی داریم ولی هیچ گاه قادر نیست حق کشور کوچک و ضیعفی مانند مالی را بگیرد ...  چرا همه، حرفهای بزرگ می زنند ولی حتی قادر به انجام کارهای کوچک هم نیستند ... این همه رفت و آمد ... این همه حرف گنده ... این همه هزینه ... پس چرا ما آدمها هیچ وقت نمی توانیم از حقوق آدمهای ضعیف دفاع کنیم ... چرا ضعفا همیشه ضعیف تر میشوند و گردن کلفتها، گردن کلفت تر ...  انگار همگی دلمان یادمان رفته ... همه فقط می دویم ... ولی به کجا ... انگار کسی به این موضوع فکر نمی کنه ...  چرا خدا به همین سادگی یادمان رفته ... دنیا  و اتفاقاتش غمگینم می کنم ... و فقط فکر به این موضوع است که آرامم می کند .. اینکه خدا جبار است و "إنّ الله عزیزٌ ذوانتقامٍ"