خداوند اختیار را به آدمی داد تا او با اختیار، اختیارش را به خدا سپارد و تو آنگاه صاحب اختیاری که
اختیارت را خود به خدا سپرده باشی و خداوند چه خوب حافظ و مختاری است!
و انتخاب بزرگترین دام آدمی است و تو هر لحظه مختاری بین او و تمام دنیا انتخاب کنی، حتی به
اندازه ی پلک زدنی .... که برای او باشد و به راه او و یا ... و چقدر این مسیر عجیب است!
و این انتخاب چقدر آدمی را به او نزدیک می کند یا دور...!
* یا هادی ... اهدنا الصراط المستقیم
هر روز که می گذرد .... بیشتر می فهمم که باید :
خدا باشد، خدا باشد و خدا و ... خودت و خودت و خودت و ... کتاب و کتاب و کتاب و .... تنهایی و
لحظه های ناب...
انگار باید هر روز بیشتر خالی از آدم ها شوی... مگر آنان که دوستان لحظه های ناب توئن و نه
روزمرگی هایت... که این هم کیمیایی است در این زمانه سرکشی عادت ها...
خدایا!
من رو جز به خودت امیدوار نکن .... که .... شرک مگر چیست؟.... به جز تکیه به غیر تو .... و
چشم امید به دیگران
گاهی صبر می کنی، صبر می کنی، صبر می کنی، آنقدر صبر می کنی که حتی صبر کردن رو فراموش می کنی، انگار میشه جزئی از وجودت.... بعد دیگه خدا رو می بینی.... اونقدر نگاهش می کنی که همه چی از یادت می ره، مشکل رو، صبر رو و ... فقط تو می مونی و خدا.... تو و خدا.
* صبر سر آغاز یاری خداوند است....